همسر بازیگر محبوب هالیوودی، رابین ویلیامز، چند روز پیش اعلام کرد که خودکشی همسرش به علت تشخیص بیماری پارکینسون بوده.

سوزان اشنایدر در بیانیه ای گفت: "هوشیاری رابین کامل بود و همانند زمانی که در حال نبرد با افسردگی و اضطرابش بود، در مقابله با پارکینسون هم شجاعت نشان داد، که البته هنوز آمادگی آن را نداشت تا به صورت عمومی آن را بیان کند."

یکی از دوستان خانوادگی ویلیامز در گفتگو با CNN اعلام کرده بود، دانستن اینکه پیشرفت پارکینسون سرعت بالایی پیدا کرده ترس اضافه ای بوده که در زندگی اش سنگینی می کرده.

بیماری پارکینسون چیست؟

تقریبا 1 میلیون آمریکایی از پارکینسون، بیماری عصبی پیش رونده ای که حرکت بدن، تعادل و سخن وری را مورد هدف قرار می دهد، رنج می برند. از جمله افراد معروف دیگری که نام شان در کنار این بیماری بسیار دیده شده می توان به مایکل جی. فاکس، ژانت رنو و محمد علی کلی اشاره کرد.

برای بیماران پارکینسونی، مجموع علائم گستردگی فراوانی دارد. لرزش و اسپاسم بخش هایی از بدن که مربوط به سخن وری هستند بسیار شایع اند. برخی از بیماران حتی توانایی عبور از یک در را هم ندارند و احساس می کنند پاهای شان به زمین چسبیده است.

و برای بازیگر حرفه ای مثل رابین ویلیامز، کسی که عمده شهرتش را در شاخه کمدی های فیزیکی و سخن وری های سریع به دست آورده، این علائم قطعا ترس وحشتناکی به همراه داشته اند. اطلاعات بیشتر در مورد علائم این بیماری را می توانید از سایت بنیاد بیماری پارکینسون پیدا کنید.

هیچ آزمایش منحصر به فردی وجود ندارد که ابتلا به پارکینسون را تائید کند، در اصل حتی علت بیماری هم در بیماران خاص مشخص نیست. اما در حقیقت دکترها متوجه می شوند به صورت تکنیکی چه اتفاقی رخ می دهد. برخی نورون ها (سلول های عصبی)، از دستورات ارسالی به صورت صحیح پیروی نمی کنند و می میرند. در همین حین مغز تولید دوپامین را متوقف می کند. دوپامین ماده فعال کننده ای است که تنظیم حرکت را به عهده می گیرد. مردان سن و سال داری چون ویلیامز در معرض خطر بیشتری قرار دارند اما نزدیک به 10 درصد بیماران افراد جوانی هستند که کمتر از 40 سال سن دارند. برخی محققین فکر می کنند این بیماری ریشه هایی در ژنتیک دارد که برخی افراد را قابل شناسایی می کند که البته این مورد هیچ وقت تائید و اثبات نشده.

این بیماری به ایجاد افسردگی در میان 60 درصد بیمارانش شهرت دارد. در حقیقت طبق اظهارات بنیاد بیماری پارکینسون، افسردگی بیشترین علامتی بوده که در میان بیماران پارکینسونی مشاهده شده. عصب شناس دانشگاه لس آنجلس معتقد است چنین معضلی در مورد ویلیامز تبدیل به یک "طوفان کامل" شده.

برای مثال، ستاره پیشین بسکتبال، برایان گرنت، در سن 36 سالگی دچار پارکینسون زودهنگام شد.

"من با افسردگی پیش می رفتم و کلی زمان تلف شده داشتم در حالی که روی مبل لم داده بودم. همه آرزو دارند که بتوانند کارها را به صورت متفاوتی انجام دهند اما من تنها از این خوشحال بودم که تا زمان پایان دادن به آن کار، آن هم در شرایط خاص، زنده بمانم."

گرنت در مورد روزهای بیماری اش بسیار واضح و بدون ترس سخن می گوید اما حالا و پس از گذشت 5 سال، وی نگاهی متفاوت پیدا کرده بود.

"فقط به خاطر اینکه شما یک بیماری یا درگیری با چیزی مثل پارکینسون دارید زندگی کردن همچنان فوق العاده خواهد بود. زندگی خوب است، من در حال حاضر بسیار خوشحالم."

چرا برخی بیماران پارکینسونی تا این حد امیدوارند؟

محققین و افراد حامی پروژه های مربوط به پیگیری بیماری پارکینسون در بنیادی که پیش تر از آن یاد کردیم، همچنان به یافتن یک راه درمان امیدوارند. امید به اینکه با پیدا کردن راه های جدید به عملکرد مغز و سلول های بنیادی به جایگاهی برسند. همچنین، آن ها به صورت مستقیم با بیماران ارتباط برقرار می کنند و به آن ها کمک می کنند با این بیماری مبارزه کنند. حتی بنیاد مایکل جی. فاکس ساعت هوشمندی طراحی کرده که برای کنترل حرکت بدن افراد مبتلا به این بیماری ساخته شده.

در زمان مناسب، مبتلایان به پارکینسون می توانند به راه کارهای جدید درمان اتکا کنند، مثل شبیه ساز عمیق مغز و رژیم های دارویی جامع. با استفاده از این راه ها می توانند سرعت پیشرفت بیماری را کاهش دهند. اگرچه سرعت بالا و اثرات مخرب می توانند بسیار ناخوشایند باشند اما پارکینسون هیچگاه کشنده نیست.

افراد زیادی هستند که حتی در جوامع پیشرفته نگاه بسیار ناپسندی در مورد مبتلایان به پارکینسون دارند در حالی که جف برانشتاین از دانشگاه لس آنجلس معتقد است تفکر رایج در جوامع بسیار ترسناک تر و هولناک تر از حقیقت است.

"اغلب افرادی که پارکینسون دارند به راحتی و در کنار دیگران راه می روند و صحبت می کنند ولی تنها تعداد اندکی هستند که خیلی اوضاع خوبی ندارند و مردم شخصیت همه آن ها را با این بیماری یکی می کنند."

مایکل کینزلی، ژورنالیست و تحلیل گر معروف، زمانی که در دسامبر 2001 اعلام کرد که مبتلا به چنین بیماری ای شده، جهان رسانه را به شوک فرو برد. و حالا بیش از 13 سال گذشته و هیچ اتفاقی نیفتاده.

کینزلی می گوید اگر می خواهید یک بیماری خیلی جدی بگیرید، پارکینسون بدترین آن ها نیست. وی در یک جمله این چنین بیماری اش را توصیف می کند:

"پارکینسون پیش رونده و در مواقعی غیر قابل درمان است اما همانند قربانیانش خیلی آرام حرکت می کند."